Rein, mijn nieuwe roman die binnenkort bij Uitgeverij Marmer verschijnt, heeft twee verhaallijnen. Over de eerste, het doneren van een nier, schreef ik in mijn vorige blog. In deze blog ga ik op die andere verhaallijn in.
Jaren geleden vertelde een vriend mij het verhaal van zijn broer Ron. Ron leerde in de jaren zestig van de 
vorige eeuw Marijke kennen en het was liefde op het eerste gezicht. Marijke was zestien, Ron een paar jaar ouder. Ze wisten meteen dat ze bij elkaar hoorden, hun liefde kon niet meer stuk. Ron maakte kennis met de ouders van Marijke, maar merkte algauw dat hij niet welkom was. Vooral niet bij de vader. Ook hing er een naargeestige en beklemmende sfeer in huis.
Dat hij niet werd geaccepteerd, verklaarde hij in eerste instantie door het standsverschil dat in die tijd nog een rol speelde. Kwam Marijke uit een arbeidersgezin, zelf behoorde hij tot de zogenaamde middenklasse.
Maar ondanks alle tegenwerking hield hun relatie stand. Ze gingen uit, hadden plezier en maakten plannen voor de toekomst, kortom: het was rozengeur en maneschijn. Totdat Marijke het op een avond vlak voor kerst ineens uitmaakte. Ze zaten op haar kamer boven, haar ouders keken beneden tv. Ron wilde een arm om haar heen slaan, maar Marijke hield die af en zei dat ze niet meer verder wilde. Waarom kon ze niet uitleggen.
Als een geslagen hond verliet Ron het huis, nooit heeft hij meer iets van haar vernomen. Totdat hij twintig jaar later door de redactie van Memories werd gebeld, destijds een tv-programma dat oude liefdes weer bij elkaar bracht. Marijkes nichtje, die jarenlang de verhalen over Ron van haar tante had aangehoord, had het programma benaderd.
Ik heb destijds de uitzending gezien. Twee sympathieke mensen die vertelden hoe hun leven nadien was verlopen. Marijke was vrijgezel gebleven en had haar vader tot aan zijn dood verzorgd, Ron was getrouwd. Hij vertelde dat hij nog jarenlang last had gehad van de breuk, eronder gebukt was gegaan, kwaad was geweest.
Het laatste woord was aan Marijke: schijnbaar onbewogen vertelde ze waaróm ze het toen had uitgemaakt. Het uit had móéten maken. Ik hoorde haar verhaal met verbijstering aan.
Na Memories is hun liefde opnieuw opgebloeid en tot op de dag van vandaag zijn ze weer samen.
Jarenlang heeft dit verhaal door mijn hoofd gespookt. Kan ik er wat mee, zit er een boek in? Toen ik besloten had een roman over een nierdonatie te schrijven, zag ik ineens mogelijkheden deze geschiedenis en die van mijn nierdonatie met elkaar te vervlechten. Wel heb ik aan Ron en Marijkes verhaal een eigen draai gegeven.
De namen in deze blog zijn gefingeerd.