FRAGMENTEN

Uit het niets klonk een schreeuw. Hij kwam van boven, van Belia. De schreeuw klonk angstig, benauwd, alsof iemand haar keel dichtkneep. Even bleef het stil, daarna volgde een nieuwe, een die eindigde in gekreun dat zwaar en hijgerig werd ingezet en langzaam wegstierf.
Marie keek ontzet naar het plafond. ‘Wat doet ze!’
Duizelig van schrik verliet Antonia de kamer. Met een hand tegen haar keel rende ze de gang op. Onder aan de trap bleef ze staan. Wilde iemand haar vermoorden? Werd ze verkracht? Met haar blik strak op de loper gericht concentreerde ze zich op nieuwe geluiden: een stoterig ademhalen, gevolgd door kreten van pijn, een gilletje.
Of deed ze zichzelf iets aan?

Zonder verder nog te aarzelen rende Antonia de trap op. Halverwege keerde ze om en rukte ze een paraplu van de kapstok. De slaapkamerdeur van Belia stond op een kier, een streep licht dun als een breinaald viel op de vloerbedekking. Met haar paraplu in de aanslag duwde Antonia de deur verder open.
Met twee kussens in haar rug en een nat washandje op haar voorhoofd lag Belia in bed. De dekens had ze weggeslagen. Haar jurk was tot aan haar middel opgetrokken, haar onderbroek slingerde op de grond. Uit haar vagina stak het hoofdje van haar pop. Bloed sijpelde langs de binnenkant van haar dij.

Uit: Een man uit de krant