Carrière
Mijn carrière als schrijver begon op Schrijversvakschool ’t Colofon in Amsterdam. Naast auteurs als Hannes Meinkema en Sipko Melissen kreeg ik daar les van Louis Ferron. (Helaas, hij is niet meer, God hebbe zijn ziel). Ferron begeleidde me bij het schrijven van mijn eerste boek. Hoewel zijn werk in alle opzichten van het mijne verschilt zag hij veel in me. Graag vergeef ik hem de keren dat ik vergeefs naar Haarlem afreisde omdat hij lazarus was.
De Geus, mijn toenmalige uitgever, was blij met mijn debuut. En terecht, want de recensies over De fascinatie waren lovend. NRC- Handelsblad maakte melding van ‘novellen van een constant hoog niveau’ en ‘dialogen die verrassend goed in elkaar zitten’. Ook de kwaliteitskrant van onze zuiderburen was er opgewonden over, net als over De liefde volgens Bloem dat vier jaar later verscheen.
‘De weg naar roem en erkenning is lang. Houd moed,’ schreef de publiciteitsmedewerker van De Geus me toen het rondom mijn tweede boek stil bleef. Dat heb ik gemerkt bij het verschijnen van De ceremoniemeester.
Mijn redacteur was er erg enthousiast over. Ik citeer uit mijn dagboek: ‘Eindelijk, A. heeft gebeld. Hij vindt het mooi, spannend en goed. Net als zijn collega F., die ik nooit heb ontmoet, maar die ik bij dezen tot koningin van Noord-Brabant benoem.’
Natuurlijk moest er nog wat redactiewerk worden gedaan, maar uiteindelijk was De ceremoniemeester persklaar. Een verschijningsdatum was gepland en ook had ik een zaal in het Utrechts conservatorium gehuurd, want een boek dat ‘mooi, spannend en goed’ is moet natuurlijk worden gepresenteerd…
Tot de uitgever besloot om het boek niet uit te geven.
Ik was vastbesloten nooit meer een woord op papier te zetten. Niets wilde ik meer met boeken, schrijvers of uitgevers te maken hebben. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want toen Bruna en Gopher een aantal jaren geleden het project Trots in de branding startten, pakte ik de draad weer op. Het project hield in dat je tegen betaling bij elke willekeurige Bruna-vestiging in Nederland je manuscript kon inleveren. Vervolgens kwamen er veertig exemplaren van je boek in de betreffende winkel te liggen. Wat had ik te verliezen? Het manuscript lag er toch.
Ik bracht De ceremoniemeester naar de Bruna op Utrecht CS.
Het project heeft 179 boeken opgeleverd. Toen de actie werd afgesloten kreeg ik De zilveren eekhoorn, dat is de eerste prijs voor het beste Mijn Eigen Bruna boek. Bovendien werden er alsnog 1500 exemplaren van De ceremoniemeester gedrukt en lag het boek voortaan in alle Bruna- vestigingen van ons land.
Intussen had ik de draad weer opgepakt. Ik huurde een schrijfcoach in en werkte gestaag aan een nieuwe roman. Die verscheen in 2012 bij Uitgeverij Marmer in Baarn onder de titel De engel van Spakenburg. Maar voordat deze roman het licht zag, volgde bij dezelfde uitgever eerst nog een herdruk van De ceremoniemeester met als nieuwe titel: Zwijgend verleden.
In 2014 zei ik mijn baan in het onderwijs op en werd ik fulltime schrijver.