Dankzij een tip van mijn redacteur heb ik na lang zoeken de structuur van mijn nieuwe roman te pakken. Die gaat uit vijf delen bestaan. Drie daarvan worden verteld vanuit het perspectief van David Ruleijn, een schrijver. De andere delen vanuit het perspectief van de familie Loenen uit Bunschoten en een rechter uit Utrecht.
Het verhaal, op waargebeurde feiten gebaseerd, speelt zich af in de jaren 50 van de vorige eeuw en vertelt de geschiedenis van Willem Loenen (52) en zijn ongehuwde dochter Kuintje (29). Willem Loenen heeft zware misdaden begaan en is daarvoor veroordeeld.
Ik zit met die rechter in mijn maag. Vanuit zijn perspectief zal ik te werk moeten gaan. In zijn wereld moet ik me verdiepen. Maar wat weet ik van een rechter? Af en toe zie ik er een in het nieuws voorbijschieten, maar daar blijft het bij.
Om te beginnen googel ik het woord. Een rechter is iemand die rechtspreekt, meldt Wikipedia. En: de rechter is wettelijk verplicht een oordeel uit te spreken over een concreet geschil, dat hem voorgelegd wordt. Daarbij houdt hij rekening met:
- de wet
- de rechtspraak (of jurisprudentie)
- de algemene rechtsbeginselen
- de rechtsleer (of doctrine)
- de gewoonte
Enzovoorts, enzovoorts.
Veel wijzer word ik hier niet van.
Ik bel mijn vriendin Helga van Kooten. Helga is schrijfster en journalist. Ik vertel haar over het voorstel een rechter aan het verhaal toe te voegen. Hij krijgt het dossier van Loenen onder ogen en zal een oordeel over zijn zaak moeten vellen.
‘Goed plan, maar hoe zie je die rechter voor je?’ vraagt ze.
‘Hoe bedoel je?’
‘Is hij alleen rechter?’
‘Eh… ja…’ Waar wil ze heen?
‘Dat lijkt me niet genoeg. Je zult meer dan alleen een dossiertijger van hem moeten maken. Ik bedoel: wat beweegt die man? Hoe staat hij in het leven? De literatuur vraagt om een round character. En wat minstens zo belangrijk is: wat heeft hij met deze zaak van doen? Hij krijgt zoveel dossiers op zijn bord.’
Ik sta met mijn mond vol tanden. Daar had ik het met mijn redacteur niet over gehad. Of wel? We hebben zoveel besproken in anderhalf uur.
Genoeg om over na te denken. In elk geval wordt mijn rechter een man. Zijn naam is Pieter de Ruijter en hij is 51 jaar. Hij woont in Utrecht, is getrouwd en heeft twee kinderen. Op Google Earth zoek ik een straat voor hem uit. De professor Pullelaan in de wijk Tuindorp lijkt me wel wat. Ik kies ook een huisnummer. In mijn verbeelding zie ik De Ruijter dagelijks van zijn huis naar de Hamburgerstraat fietsen, want daar stond de arrondissementsrechtbank destijds. Afstand: 2,5 kilometer. Als hij doorfietst, kan hij dat in 9 minuten doen.
Werk ze, Pieter.